اوزیها ادم های فعال یا جناح منفعل .یا هر دو ؟

اوزیها بدلیل نوع بافتی که از نظر شغلی وجمعیتی و فرهنگی حداقل در 50سال اخیر پیدا کرده اند وبه کسب وتجارت مشغول گشته اند ومسیر کسب درامد خود را بر تجارت بیرونی گذاشته اند به احتیاط ومحافظه کاری در غلتیده اند تا انجا که همه مشکلات ریز ودرشت خود را میخواهند از طریق مالی حل کنند وسرایت این پدیده که با تزریق مالی از انسوی اب ها صورت میگیرد به شهروندان داخلی اوز هم سرایت کرده وبرای رفع هر مشکلی اعم از عمرانی واجتماعی وفرهنگی و... یا انرا در داخل شهر با ابزار مالی حل میکنند یا به خارج از کشور ارجاع می دهند تا جایی که کسی دیگر بفکر این نیست که یکسری از کارهای عمرانی جز وظا یف مسئولین شهری ودولت است وانها هستند که باید در درجه اول بفکر ابادانی شهر ومنطقه باشند  و خیرین نیز با انان همراهی کنند .

 

 

بعد از انقلاب وحتی در زمان انقلاب اوزیها یی که در جریان انقلاب مشارکت داشتند بسیار نبودند وانهایی که روزهای انقلاب را بیاد دارند در جریان هستند که مشارکت مردم اوز نسبت به دیگر شهرهای منطقه کمتر بود وجز جریانات سیاسی که سابقه طولانی در شهر اوز داشتند ومربوط به سالهای قبل از انقلاب بود از اقشار عامی ومردم کوچه وبازار تعداد کمی در حرکت های ان سال ها شرکت داشتند این موضوع جدا از مسئله مذهبی بعنوان یک انگیزه مهم که در دیگر شهر ها عمل میکرد در اوز چندان عمل نکرد اما عامل مهم دیگری که میتوان بران افزود ونقش خود را تاکنون نیز ایفا میکند نوعی خودکفایی از خدمات دولتی بخصوص در زمینه عمرانی بود حتی زمان شاه هم مردم برای احقاق حقوق اولیه اشان به ادارات مربوطه کمتر مراجعه میکردند بلکه با استفاده وتوان مالی که در خارج از کشور نزد افراد خیر وجود داشت به کمک پیشرفت وابادانی شهرشان می امدند  تا قسمتی از مشکلات شهرشان که بیشتر شامل ساخت مدارس جاده ها ومراکز بهداشتی بوده است حل کنند و چاره ای هم نداشتند .وقتی دولت نمی کرد اوزیها خود مدرسه و درمانگاه و جاده ساختند خود کارخانه برق ایجاد کردند و اب لوله کشی اوردند و ده ها کار دیگر .

 

این مطلب تا همین جا داشته باشید تابه بازشناسی رفتاری در بعضی از کارهایمان توجه کنیم

 

فکر کنید یک عده اوزی معترضند که چرا دو روز است شهرداری نمی اید جلو خانه اشان اشغالی که پر شده بردارد فکر میکنید این ا فردا چکار میکنند اول یک خرده غر می زنند به خانه ها وهمسایه ها هم نشان میدهد که ببینید که چه شده بعد همسایه ها هم که از یک نمونه هستند حرف همدیگر را تائید میکنند بعد می روند خانه هایشان تا دوباره فردا که اشغالها بیشتر شده ودیگر بوی بدش به خانه ها هم رسیده دوباره همان گله وشکایت در خانه ونزد همسایگان ودوستان وبدگویی پشت سر مسئولین شهری . اگر همین موقع یکی پیدا شود که یک چیزی به او بدهند که این اشغال ها را از انجا بردارد وببرد یک جایی دفنش کند راضی هستند هر چند بابت انهم چک وچونه اندکی بزنند اما همین اهالی محل حاضر نیستند به اتفاق همدیگر یکسری به شهرداری بزنند واین مشکل را با شهردار درمیان بگذارند  از نظر انها فایده ندارد شاید هم درست بگویندشاید هم نه ؛ اما اصراری به این ندارند که باید کارها از طریق مسئولین ذیربط حل شود وچون گاهی  دیده اند نمی شود؛  براهی می روند که هزینه اش باید خودشان بپردازند وجالب اینجاست که مسئولین هم از این وضع یا بی خبر هستند یاچون مطالبه گری نیست ایراد را بموقع رفع نمی کنند .

 

موضوع شهرداری یک مثال است و میتواند مربوط به هر اداره و نهاد و حتی جریانی غیر دولتی باشد .

 

متاسفانه منفعلین ومخالفین اینچنینی  فقط غر می زنند وپیگیر خواسته هایشان از طریق قانونی نیستند واین میشود که افراد زیادی از مردم یک شهر ومنطقه با پیش گرفتن محافظه کاری وغر زدن بی جا وبی فایده به انتظار دستی غیبی می گردند که از استین خیرین و پول دارها بدراید تا مشکلاتشان حل کننداینکه خیرین همت کردند و در ابادانی شهرمان فداکاری کردند جای قدرانی و سپاس بسیار است اما  این نوع نگاه به مسائل موجود شهری ودیگر معظلات اجتماعی سالها روش مردمی شده که در خود توان مواجهه با مشکلات نمی بینند وفقط میخواهند که مشکل را با پول حل کنند چون این پول یا در دسترس هست یا اینکه دیگری باید ان را تهیه کند وان دیگری کسی نیست جز فرد یا افرادی که پولی ودرامدی در خارج از کشور دارند که بدلیل انجام فرایض دینی وشخصی ومحلی راغب هستند در انجام کار خیر مشارکت نمایند.

 

باز گردیم به بحث اول خودمان  مردم اوز طی بیش از چند دهه  توانسته اند کارهای عمرانی شهرشان را خودشان با تکیه بر درامد مالی از داخل وخارج کشور پیش ببرند غافل از اینکه این روند منجر به این شده است که انفعالی مدام در کردار ورفتارشان نسبت به خواسته هایشان در روابط سازمانی واداری با مقامات ومسئولین داشته باشند این مسله حدافل در شهرهای اوز گراش خنج و ..  ودهستانها وروستاهای اطراف بیشتر دیده شده است . وضعیت ما مثل ادم پولداری است که چون پول دارد برای بچه هایش همه چیز میخرد از اسباب بازی ودفتر وقلم وبازیهای رایانه ای گرفته تا مخارج ریز ودرشت فرزند همچون موبایل وماشین وده ها چیز دیگر وپدر گرامی ومادر مهربان فکر میکنند نهایت محبت را در حق فرزند دلبندشان انجام داده اند حتی تا انجا پیش میروند که نمی گذارند اب در دل بچه هایشان تکان بخورد وحتی بسیاری از کارهایی که وظیفه بچه است خود بعهده میگرند وانجام میدهند این ادم ها غافل از این هستند که فرزندشان در اینده ادم بی عاری خواهد شد که فقط بلد است خواسته هایش  را به شما بگوید وچون همه کارها بوسیله پدر ومادر انجام شده باز هم انتظار دارد که پدر ومادر همه مشکلاتش را حل کنند چون خودش یاد نگرفته که باید مسئولیت پذیر باشدو برای انجام کارهایش حرکت کند .

 

روند کنونی  برخورد مردم شهر ما در مواجهه با مشکلات عدیده بی شباهت به  فرزند این پدر نیست که فکر میکنند همه چیز باید دیگران برایش حل کنند  ما با این روند چه بخواهیم چه نخواهیم به ان انفعالی میرسیم که یک فرزند بعد از مرگ پدرش با ان مواجه میشود ووای به حال وروزگار ان فرزندی که پدرش دیگر چیزی برایش نمانده باشد تا به ارث بگذارد  .ارثیه ای که در روابط انفعالی ما شکل گرفته نمی تواند موجب حرکت وتلاش در نسل اینده شود مگر اینکه دوباره اندیشی کنیم ومسئولیت های شخصی امان را در روابط اجتماعی بپذیریم  وبپذیریم که این امکان مالی که امروز برای شهروندان اوزی هست  در اینده کمتر وکمتر خواهد شد  چرا که با گسترش شهر نشینی وساکن شدن بسیاری از فرزندان افراد خیر که در دبی ودیگر کشور ها هستند ان حب وعلاقه گذشته نسل قبلی را نخواهند داشت وطبیعی است که کمتر به زادگاه پدری اش فکر کند پس اولویت هایش فرق میکند وعلایق انها در مسیری دیگر به پیش میرود  وان زمان است که به کاستی شخصیت خود در مواجهه با مشکلات پی میبریم وشاید ان موقع خیلی دیر باشد پس از حالا شروع کنیم و در کار و فعالیت شهری مسئولانه شرکت نمائیم شهروندهم مطالبه می کند هم مسئولیت می پذیرد .  

 

 

 

فرهاد ابراهیم پور (محمودا ) دبی خرداد 1387