چراغِ خاموش

فرهاد ابراهیمپور / داشتن مال ومنال همیشه جذاب بوده است وبیشتر ادم ها دوست دارند برای رفاه واسایش خود وخانواده خود تلاش کنند اما بسیاری از این افراد که من تاکنون دیده ام بیش از ان بدست اورده اند ومی اورند که فقط به فکر اسایش ورفاه باشند ادم هایی می شناسم که پول روی پول خوابانده اند ونه خود استفاده مفید از ان میکنند ونه حاضرند به کسی کمک کنند تا قدری مشکلات انها را کم کنند.......

مگر ادم برای رفاه واسایش چه چیزی میخواهد؟ اینکه خانه ای از خود داشته باشد؛ برای خورد وخوراک وهزینه های جاری در مضیقه نباشد ؛ ماشینی درحد نیاز وبرای رفت وامد داشته باشد وقدری پس انداز برای اتیه خود وبچه هایش .ایا غیر از اینها چه چیز ضروری دیگری هست که عده ای به جای یک خانه ده خانه به جای یک زمین ده تا زمین به جای یک ماشین چندین ماشین وبه جای یک میلیارد تومان ( که من وشما به خواب هم نمی بینیم ) میلیاردها تومان پس انداز دارند واز حرص واز نمی افتند

مگر ادم چقدر عمر میکند. ؟

مگر چه اندازه زنده ایم واطمینان به زنده بودنمان هست که عده ای با داشتن اینهمه بازهم شبانه روز به فکر جمع کردن هستند جمع کردن جمع کردن . ادم هایی می شناسم که حتی یک دست چلوکباب هم برای خود نمی خرند. دریغ از یک دست لباس ترو تمیز ومرتب با انهمه دارایی. شلوار 8 سال پیششان می پوشند با کفشی که در حال مرگ است و دریغ از کاری خیراندیشانه با انهمه مال ومنال ؛ تازه اگر گاهی کمک میکنند انقدر حرف وحدیث پشت ان است که خدا میداند

(حساب خیرین واقعی که همیشه به فکر شهر ودیار خود بوده اند ودست خیر دارند از این جماعت جداست )

برای همه ما دیر یا زود اتفاق خواهد افتاد و زمانی خواهد رسید که روشنی زندگی رو به تاریکی خواهد رفت وزمان ان دست من وشما نیست. حادثه خبر نمی کند. براستی انها با این چراغ خاموش چه خواهند کرد ؟ هیچ .هیچ ؛ هیچ انچه از انها میماند؛ بازماندگانی خواهند خورد که خود هیچ نقشی در بدست اوردن انها نداشته اند .وای بر حسرتی خواهد ماند از انکه داشت ونخورد ودانست نکرد .

سعدی شاعر شیرین سخن پارسی در کتاب گلستان می فرماید :

دو کس مُردند و حسرت بردند: یکی آن که داشت و نخورد و دیگر آن که دانست و نکرد.

کس نبیند بخیل فاضل را که نه در عیب گفتنش کوشد

ور کریمی دو صد گنه دارد کرمش عیبها فرو پوشد